Afscheid van Turkije...

Hier is dan waarschijnlijk mijn laatste post vanuit Turkije. Vandaag geef ik mijn laptop weer terug aan Sabanci en zal ik nog een weekje doorbrengen in het oosten van Turkije.
Nog een week voor mij dus in Turkije, het land van kettingrokers, roekeloze weggebruikers, Nationale trots, slechte voetbalclubs en alle mooie ervaringen die ik heb opgedaan de afgelopen maanden. Ondertussen slinkt de groep met exchange-studenten langzaam door het vertrek van mensen die danwel verplichtingen hebben in het thuisland, danwel hun thuisland niet kunnen missen. De gang waar ik een halfjaar geleefd heb is dan ook een stuk rustiger geworden nu Herbie niet iedere dag meer langskomt lopen, met de vraag of we hem willen vermaken, en Civans Turkse volksmuziek begeleidt met zijn eigen stem, niet meer door de gang schalt.

Op Basic Turkish na zijn alle tentamens nu gemaakt en ik probeer dan ook zo min mogelijk mijn tijd door te brengen op de campus. Afgelopen dagen ben ik dan ook met Kristiaan, Thomas en Tim een paar dagen naar Kartalkaya geweest om te wintersporten. Met het snowboard debacle van Praloup 2005 nog in het achterhoofd, stapte ik op maandag met licht knikkende knieen op mijn snowboard. Het feit dat Tim echter voor het eerst sinds zijn 10e op ski's zou komen te staan, gaf mij goede moed dat ik een niet al te slecht figuur zou gaan slaan.
Het moeizame uitstappen bij de stoeltjesliften daargelaten, bleek mijn derde avontuur op de snowboard eigenlijk een best succesvolle. Hoewel andere Tim in het begin nog een beetje als een kamikazepiloot naar beneden ging en hier en daar een crash maakte, kan ook zijn rentree op de piste als succesvol beschouwd worden. Al met al waren het een paar heerlijke dagen en is een wintersportvakantie is Turkije, ondanks dat het gebied nogal klein is, best aan te raden.

Tussen deze trip en het maken van het laatste tentamen aan Sabanci, had Edwin alias Red-E last-minute nog even besloten om Istanbul en ons nog voor een paar dagen te bezoeken. Goed moment dus voor andere Tim om eindelijk eens de Aya Sofia te bezoeken en voor Edwin om zich in en rond de Grote Bazaar uit te leven in het kopen van loze souvenirs/hebbedingetjes met als hoogtepunt 'De Knijpkat'.
Verder bestonden de paar dagen met Edwin voornamelijk uit het bezoeken van cafe's in de avond en de vele loze en minder loze gesprekken in diezelfde cafe's. Zaterdag was het weer tijd om Edwin, een dikke 10 kilo zwaarder (we hebben Edwins baggageruimte gebruikt om alvast wat zware spullen mee te geven), op de bus te zetten naar het vliegveld. Daarna was het tijd voor ons om onze ski-kleding bij elkaar te kopen en 's avonds nog even te genieten van Turkse rapper Ceza in de Babylon.

En nu zit ik dus nog een twee dagen op de campus. handtekeningen scoren voor mijn vertrek van de Universiteit, tentamen Basic Turkish maken en het langzaam maar zeker leeg halen van de kamer waar het inmiddels zo'n zooi is dat ik niet weet waar ik moet beginnen met opruimen.

Ik hoop dat iedereen deze weblog met plezier heeft gelezen en ik zie en spreek jullie allemaal vanaf volgende week vrijdag weer in ons op dit moment 'koude' kikkerlandje!

De laatste weken...

Een beetje laat maar bij deze iedereen die dit leest nog een gelukkig 2007!

De laatste weken hier in Turkije zijn voor mij ingegaan en ik moet zeggen dat ik stiekem wel weer een beetje zin heb om naar Nederland te komen. Dat gevoel wordt voornamelijk bepaalt door de afgelopen week. Mijn buitengewone talent voor plannen heeft er weer voor gezorgd dat ik de afgelopen week volledig op de campus heb doorgebracht om mijn finals van volgende week tot een goed einde te brengen.

Gelukkig ben ik volgende week woensdag zo goed als klaar met al mijn tentamens (alleen nog een final exam Basic Turkish op 27 Januari) en kan ik gaan genieten van mijn laatste weken in Turkije.

Vorige vrijdag zijn we met de Nederlandse op bezoek geweest bij het Nederlandse consulaat. Goede gesprekken met de consul-generaal over Turkije en Nederland en wat voor werk de beste man doet, onder het genot van een hapje en een drankje. Erg interessant om te zien hoe het er aan toe gaat in zo'n officiele omgeving als het Consulaat, misschien toch maar eens overwegen om dat diplomatenklasje te doen.

Het Oud en Nieuw feestje in Istanbul met alle exchange-studenten was niet hoogstaand en voornamelijk alcoholisch en het feit dat ik wakker ik wakker werd in een stoel in plaats van een bed op de ochtend van 1 januari zegt genoeg over de avond denk ik.

Verder dus weinig gebeurd de laatste dagen, maar volgende week na de final exams, niets dan gezelligheid; paar daagjes op wintersport, Edwin/Red-E komt nog een paar daagjes Istanbul meepakken en de laatste dagen van ons verblijf hier willen Kris, Tim en ik nog een tripje naar het Oosten van Turkije boeken, om ook dat stukje cultuur mee te pakken.
Mooie plannen dus en ik zal dan ook teveel Euro's armer, maar vele ervaringen rijker terugkomen naar Nederland op 2 Februari.

Tot dan!

Mutlu Noeller!

Gelukkige Kerstdagen!

Bedankt voor alle Kerstreacties op het vorige bericht die ik kreeg vanuit de Ardennen! Ondanks dat Kerst hier door het overgrote deel van de Istanbulbewoners niet gevierd wordt, is de Kerst niet geheel onopgemerkt voorbij gegaan.

Naast het feit dat de Kerstboom nog steeds onze kamer opvrolijkt hebben we ook in de stad nog even het kerstgevoel te krijgen. De kerstboom wordt trouwens in Istanbul wel regelmatig aangetroffen, maar hier associeren ze de boom het Oud & Nieuw feest in plaats van met Kerst. (geen idee hoe ze hier op komen eigenlijk)

Het weekend begon met een etentje met de ouders van Herbie. Herbie had een mailtje naar alle Erasmusstudenten gestuurd onder de welluidende titel: Free Food, wat betekende dat we als we dat wilden op kosten van vader Weisburgh gezellig konden aanschuiven voor het diner vrijdagavond. Na een aantal vermakelijke gesprekken met Herbie's ouders waaruit duidelijk werd dat Herbie zijn soms ietwat irritante maar ook wel vermakelijke eigenschappen niet van een vreemde heeft.
De volgende ochtend zouden we om 5 uur in de ochtend vertrekken voor het trip naar het Turkse platteland en, omdat iedereen van mening was dat slapen in zo'n geval geen zin had, besloten we de nacht door te trekken.
Om zaterdag 5 uur zat iedereen dan ook gebroken in de bus op weg naar Safranbolu.

Het weekend bestond uit een dag rondlopen in Safranbolu en de tweede dag Amasra. Safranbolu is een klein historisch Ottomaans dorpje dat op de UNESCO Erfgoedlijst staat. Rondlopend in dat dorpje krijg je, ondanks dat Safranbolu nog erg op toeristen is ingesteld, echt het idee rond te lopen in het traditionele Turkse platteland. Historische chaletachtige huisjes die niet allemaal even goed onderhouden zijn, vrouwen die in tegenstelling tot Istanbul veelal een hoofddoek dragen en het feit dat er nog gewoon op straat vee wordt verhandeld volgens de handjeklap wijze dragen wel bij aan de sfeer. Jammer genoeg dat onze energie na de nacht zonder slaap in combinatie met de kou onze zin om te genieten van het dorpje soms ontnam.
Na gelukkig een lange nacht slaap gingen we de volgende dag over besneeuwde bergweggetjes richting de Zwarte Zee richting Amasra. Na alweer een beetje rondlopen en foto's van het pittoreske dorpje maken, sloten we de trip af met vis in e e n van de restaurantjes.
Omdat de zondagavond in het teken stond van Kerstavond was de opinie onder de Westerse mensen van het reisgezelschap dat we de avond niet zomaar konden negeren en dus moest er die avond nog naar Istanbul gereden worden. Het buitengewoon falen van de busshauffeur die ons van Amasra naar Safranbolu (wie neemt er nou twintig minuten voor aankomst een kwartier pauze in verband met rugpijn?) zorgde ervoor dat we om vijf voor tien aankwamen op de Campus. De om uur tien uur vertrekkende bus naar Istanbul was de laatste en dat werd dus vrij onmogelijke missie. Uiteindelijk bracht de taxi ons naar onze bestemming en kon er toch nog iets van Kerst gevierd worden in een overigens vrij uitgestorven Istanbul.

Overigens is het wel het vermelden dat het begeerde appartement in hartje centrum Istanbul eindelijk een feit is! Aleksina en Thomas twee exchangestudenten die samen een appartement delen vlakbij Taksim, brengen beiden de kerstdagen bij het thuisfront door en ze vonden het geen enkel probleem dat we in de tussentijd af en toe gebruik maken van hun appartement. Niet ons eigen appartement dus, maar toch tot 4 Januari een ideale plek om na het uitgaan te crashen.

Op eerste Kerstdag nog gedineerd en wat gedronken met een grotendeels Nederlands gezelschap en uiteindelijk dinsdagochtend tweede kerstdag weer naar de campus teruggekeerd.

Nog even terugkomen op de woensdag voor het weekend trouwens. Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk was op de Sabanci om wat te vertellen over het schrijversvak. Het verhaal was inderdaad in het Turks en het beetje wat Atalay voor ons vertaalde bleek niet heel erg interessant, maar de handtekening in mijn boek, het geinterviewd worden door de Turkse televisie en het protestspandoek van twee toeschouwers, maakten het toch de moeite waard om Orhans optreden bij te wonen.

Foto's van de afgelopen tijd zijn HIER te vinden en zullen nog voorzien worden van onderschrift.

Vanuit Istanbul wens ik iedereen een fantastische jaarwisseling en ik zal in 2007 wel weer iets van me laten horen!

Campuslife

Het heeft even geduurd, maar ik heb weer eens de moeite genomen om wat foto's van de afgelopen tijd te uploaden(HIER). Het zijn er niet bepaald veel, maar dat heeft te maken met de beperkte ruimte die de fotosite te bieden heeft.

De laatste tijd is er overigens niet bijster veel gebeurd. Sinterklaas is ons huisje vrij stilletjes voorbij gegaan, hoewel hij het niet kon nalaten om bij iedereen nog even een chocoladereep, bij gebrek aan chocoladeletters, onder de deur te schuiven. Ook kerst is hier al weinig populair, maar sentimenteel als ik altijd wordt zo rond de feestdagen, kon ik het niet laten om ons kamertje op te fleuren met een echte nep-kerstboom (helaas nog geen foto's)

Het feit dat er weinig is gebeurd, betekend natuurlijk niet dat ik hier helemaal niks aan het doen ben. In de uren dat ik de afgelopen week niet in collegezalen zat of met studieontwijkend gedrag bezig was, heb ik toch met regelmatig in het Bilgi Merkezi (Information Center) van de Universiteit doorgebracht.
Het Information Center is, voor de 'connaisseurs', een beetje het PC Hoofthuis van de Sabanci Universiteit. Hoewel een buitengewoon statig en gezag uitstralend gebouw, schiet het als studiezaal zijn doel een beetje voorbij. De uitdrukking dat het er zo stil is dat je er een speld op de grond kunt horen vallen gaat over het algemeen wel op in deze zaal. Jammer is alleen dat je door de buitengewone akoestiek van de zaal ook daadwerkelijk iedere speld, inclusief de zes echo's, hoort vallen. Ook eventueel gefluister bereikt via een omgeving altijd je oor. Gevolg is dat je zo nog amper durft de bladzijde van je boek om te slaan hetgeen de vordering van het studeren niet echt ten goede komt.

Gelukkig zijn er in de dormitories ook zalen waar vrij rustig gestudeerd kan worden en dus heb ik de afgelopen weken met wisselend succes kennis genomen van de tegenwoordige en verleden tijd in het Turks, de gevaren die de zijstraten van de Istiklal met zich meebrengen (Homo's en transseksuelen zijn hetzelfde en ook nog eens levensgevaarlijk, echt waar!) en alle verschillende visies en historische achtergronden van het begrip citizenship. Het hopen is dat de resultaten van al deze studie-uren zich nog een beetje uitbetalen in resultaten, zodat ik met een gerust hart terug kan reizen naar Nederland.

De weekenden zijn als vanouds veelal opgevuld met uitgaan en het verder verkennen van de stad. Nu kan ik hier wel uitgebreid gaan uitwijden over R&B Clubs waar alle Turkse gasten op 50cent en Turkse vrouwen op Paris Hilton willen lijken, over Galatasaray dat week op week faalt in de competitie, maar wel Rigobert Song (Fuat's grote held) in de verdediging heeft staan, over bizarre taxiritjes terug naar de campus (Turkse taxichauffeurs moeten echt minder praten en meer opletten welke route ze nemen) en over alle bizarre figuren die je toch wekelijks weer tegenkomt in het uitgaansleven van Istanbul, maar dat is uiteraard allemaal overbodige informatie waar ik jullie niet mee zal lastig vallen...

Om af te sluiten, de Sabanci Universiteit staat de komende week in het teken van het bezoek van Orhan Pamuk, de omstreden Turkse schrijver die onlangs de Nobelprijs van de Literatuur heeft gewonnen. Beetje jammer alleen dat ie hier in het Turks zijn verhaal gaat vertellen, maar ik zoek wel een tolk.

Dat was het voor nu, Prettige Feestdagen!

Vader der Turken

Het leven op de campus heeft zich weer hervat. Na een kleine onderbreking, omdat Kristiaan, Tim en ik besloten hadden de hoofdstad van Turkije, afgelopen weekend op te zoeken, is de campus nu weer mijn terrein en kan ik me opmaken voor het volgende obstakel in de rij mid-terms.
Waar ik de afgelopen week, hele pagina's vol heb moeten pennen over verschillende aspecten van nationalisme, the protestantse ethiek volgens Weber en de ontwikkeling van de lokale politiek in Turkije sinds de vorming van de Turkse Republiek door Atatürk, moet ik me nu opmaken voor ouderwets woordjes en grammatica regels leren voor het vak Basic Turkish. Het is voor mij inmiddels niet zo'n probleem meer om koffie in de FASS kantine te bestellen (bir tane Nescafe sade, lütfen) en andere practische turkse zinnen te formuleren, maar dat is nog iets anders dan op het goede moment werkwoordsvervoegingen toe te passen laat staan mensen die vloeiend Turks praten te verstaan.
Ondanks het in het verschiet liggen van deze mid-term heb ik nog even kans gezien om samen met Kristiaan en Tim op stap te gaan dit weekend en de hoofdstad van Turkije met een bezoek te vereren.
Nadat we donderdag avond nog gezellig wat in de stad hebben gedronken (het drinken gedeelte beviel Tim kennelijk het best, want de fles rakı wist hij met akelige snelheid te legen. De keerzijde hiervan ondervond hij in de bus terug, toen ik hem een aantal keer ternauwernood van een hardhandige aanraking met het gangpad van de bus wist te redden) met vier Nederlandse dames die als afstudeerproject twee-en-halve maand met spastische Turkse kids aan het spelen waren, zijn we de volgende ochtend met de zoveelste busmaatschappij naar Ankara vertrokken waar we begin van de avond aankwamen. Wat ons als eerste opviel was dat het in Ankara al een stuk kouder was dan in Istanbul en dat de stad een nogal naargeestige aanblik boodt.
De avond hebben we doorgebracht in een restaurant ,waar het ons opviel dat er alleen maar mannen zaten, en twee verschillende cafe's/clubs waarvan er eentje toch wel een eervolle vermelding verdiend voor meest sfeerloze club ooit. (waarom ga je als DJ keiharde house afgewisseld met je eigen valse gezang terroriseren als er hooguit tien mensen aanwezig zijn die geen aanstalte maken te gaan dansen?)

De volgende dag hebben we een poging gewaagd om wat van de culturele aspecten van Ankara te bezoeken. Het feit dat de afstanden in de stad allemaal wat groter waren dan verwacht, zorgde ervoor dat we na een tijdlang, verwonderd over hoe lelijk, kleurloos en ongezellig Ankara eigenlijk is, rondwandelen aankwamen bij misschien wel het enige mooie gebouw in Ankara en dus ook de enige culturele attractie die we die dag uiteindelijk zouden bezoeken.

Hoe verrassend mag het zijn, dat in een stad die gedomineerd wordt door potsierlijke beelden, inspiratieloze pleinen en lelijke drukken straten, die allemaal vernoemd zijn naar, danwel geinspireerd zijn op die ene grote Turkse held, dat het enige en ook echt indrukwekkende bouwwerk van de hele stad, e e n groot eerbetoon is aan de enige man die er kennelijk daadwerkelijk toedoet:

Atatürk

Het is werkelijk verschrikkelijk hoe groot en belangrijk deze man is in Turkije. Je ontkomt met geen mogelijkheid aan de impact die Atatürk heeft gehad op Turkije. Helaas voor ons kritische, nuchtere Hollanders, wordt deze verering wel eens teveel en een Mausoleum vol met schilderijen, lofdichten en beeldhouwwerken van deze vader der Turken werd ons toch even te veel.

De tweede avond in de Tapa Tapa Tapas (creativiteit troef als het gaat om het verzinnen van namen van Horeca-gelegenheden) wat gegeten en nog een goed gesprek gehad met een Turk die twee jaar in Nederland had gewoond en ons in zeer goed Nederlands zeer treffend kon uitleggen wat er mis was met Ankara. (''Ankara kankerstad! Ik wil terug naar Nederland, sowieso Zuthpen, ik zzzweer het je!'')

De volgende ochtend besloten we dat Ankara toch niet helemaal de stad van onze dromen was en hebben rond 12 uur de trein naar Eskişehir gepakt. De treinreis was een mooie belevenis mede doordat we met twee oude Turkse mannetjes in de trein zaten die de zespersoons coupe een karakteristieke geur wisten te geven door het eten van stinkende Turkse kaas af te wisselen met het in veelvoud roken van sigaretten. Tel daarbij op dat een normale trein vier en half uur doet over een reis van ongeveer 250 kilometer en dat onze Turkse 65+ helden bleven proberen in het Turks iets van een gesprek op te zetten en je hebt een fantastische reis.

Eskişehir is een leuke plaats met een bescheiden 500.000 inwoners en kan qua karakter misschien het beste vergeleken worden met Groningen. Twee universiteiten zorgen voor een grote hoeveelheid jonge mensen en het centrum heeft veel cafe'tjes en wat clubs. Niet echt een plek waar je als toerist zomaar verzeild reikt, maar Kristiaan kende van zijn talencursus nog een Pools meisje dat in Eskişehir studeerde en dit was wel een goed moment om haar op te zoeken. Samen met haar en haar Turkse huisgenoten hebben we vervolgens gegeten en thee gedronken in e e n van de cafe's. Het feit dat de Universiteiten in Eskişehir minder gewend zijn aan het lesgeven in het Engels en het Engels van de studenten als gevolg daarvan een stuk beperkter is, zorgde voor leuke gesprekken met het ene misverstand na het andere en de paar woorden Turks die ik machtig ben waren volgens de Turken wel een complimentje of twee waard.
Om twee uur 's nachts zijn we uiteindelijk weer in de bus naar Istanbul gestapt waar we om een uur of zes 's ochtend nog even drie kwartier lang onbedoeld alle hoeken van Orhanlı te zien kregen, omdat de chauffeur de weg niet wist.

Na een ochtendje bijslapen en een college van Burgemeester Göymen over municipalities, privatizeren, constitutions en grote stedenbeleid zit ik nu na het eten (de zoveelste keer köfte met rijst en sla. Tim en ik hebben besloten dat het tijd is om de Wok2Walk in te voeren in Turkije) mijn zoveelste bericht hier te schrijven en te bedenken wat ik allemaal nog vergeten ben te vertellen. De dagen worden korter, de maan schijnt steeds vroeger door de bomen en het wordt kouder en kouder, desondanks moet ik er nog niet aan denken dat ik over twee maanden alweer in Nederland zit, omdat er nog veel te veel te zien en te doen is hier.

Groeten aan Sinterklaas!

Bezoek

Tijd om weer eens mijn weblog te updaten, want dat is sinds mijn vakantie ergens in oktober niet meer gebeurd.
Ik zit nu al weer dik twee maanden in Turkije en ik kan me nog amper voorstellen hoe het is om in Amsterdam, danwel Havelte te zitten. Een half uur voor college je bed uit rollen, douchen en naar FASS (Faculty of Arts & Social Sciences) lopen in plaats van eerst nog een half uur met de fiets Amsterdam te doorkruisen. Een kamer van 2.5 bij 5 delen met die andere Tim en dus de godganse dag slechte grappen maken, Daniel Lohues luisteren en iedere avond de deur plat laten lopen door Hollanders, Turken en een dikke Amerikaan die altijd wel iets te vragen, willen of vertellen hebben. En dat terwijl ik op mijn kleine kamertje in Amsterdam toch altijd in betrekkelijke anonimiteit doorbreng en mijn vermaak het meest van de tijd elders zoek.

Omdat het leven op de campus zoals ik zojuist geschetst heb niet het meest boeiende is, vertrekken we in het weekend dan ook zoveel mogelijk naar Istanbul om daar e e n of meerdere dagen te feesten en wat meer van de stad te zien.
Afgelopen week was het dan ook weer eens tijd voor Hollandse bezoekers en dus heb ik de laatste dagen nog weer meer gezien van Istanbul. Vorige week donderdag kwamen mijn ouders en broertje aan in Istanbul en ik ben dan ook gelijk die avond na college vertrokken om ze op te zoeken in hun hotelletje tegenover de Aya Sofia en de Blauwe Moskee. De plek van het hotel was fantastisch afgezien van het feit dat we om uurtje of zes 's ochtends gewekt werden door de Arabische teksten die schallend vanuit de Moskee het ochtendgebed aankondigden. Gelukkig waren Pa, Ma en broeder vooral naar Istanbul gekomen om veel van de stad te zien, dus het vroege wakker worden was geen probleem.
Naast het feit dat we met zijn vieren weer veel dingen hebben gezien die ook ik nog niet had gezien in Istanbul, was er ook een dag, waarop ik mijn ouders kon laten zien in welk een luxe omgeving ik mijn studiepunten dit half jaar probeer te pakken. Hoewel onder de indruk, konden ook zij zich niet aan de indruk onttrekken dat er op de campus toch op een gegeven moment zo weinig te beleven is ''dat je vanzelf begint met studeren''. Dat laatste wil er, mede door het eerdergenoemde feit dat onze kamer regelmatig open huis is, nog wel eens bij inschieten, maar verder kan ik me wel in hun observatie vinden. Afgelopen donderdag scheiden de wegen van de familie zich weer toen, na nog een avondje gezellig met zijn vieren in de stad te zijn geweest, ik weer moest afreizen naar campus. Pap, Mam, Ruben. Ik vond het superleuk dat jullie er waren en ik hoop dat jullie het minstens net zo leuk hebben gevonden. Foto's van het bezoek zullen uit Drenthe moeten komen, omdat ik zelf te lui was om mijn camera tevoorschijn te halen.

Het eerste bezoek zat nog amper in het vliegtuig toen de volgende bezoekers zich al aandienden. Omdat Kristiaan, Tim en ik de campus weer even wilde ontvluchten, hadden we met zijn drie-en besloten om voor een weekend een hostel in het centrum van Istanbul te nemen, zodat we niet gebonden waren aan, dan wel te duur, dan wel te vroeg vertrekkend openbaar vervoer terug naar de campus.
Het feit dat Nienke en Johan ook het hele weekend in de stad zouden zijn, was voor mij ook een reden om in de stad te zijn. Vrijdagavond heb ik samen met Tim, Nienke en Johan opgehaald bij hun hotel. We zijn die avond naar een grote club in Istanbul geweest waar Hollands glorie, Marco V(erkuilen) de Turken aan het dansen zou moeten krijgen. Na het nodige gezeur bij de ingang van de club (Een Turkse uitsmijter die bij het binnengaan met 'deine Ausweis bitte!' aan komt zetten, voelt in Istanbul toch een beetje 'unheimisch'), konden we uiteindelijk toch onder het genot van bier uit kartonnen McDonalds style beker genieten van de beats van Marco V, die begeleid werden door schaarsgeklede danseressen en een kerel die zo weggelopen leek te zijn van de Amsterdamse Gayparade.
Of het de kartonnen bekers waren weet ik niet, maar feit was wel dat ik de volgende dag met een erg hardnekkige kater wakker werd. Rondlopen door de stad en het uitgaan die avond waren dan ook bij vlagen een zware beproeving en dus ben ik op zaterdagavond maar wat eerder mijn rust gaan pakken. Johan en Nienke hebben zich gelukkig nog prima vermaakt met het uitdelen van stoelen aan verbijsterde Turken en het fotograferen van verliefde stelletjes. Zondag was het alweer tijd om afscheid te nemen, omdat er op maandag gewoon weer gestudeerd diende te worden op de campus. Omdat de bus pas om elf uur vertrok hadden we nog even de tijd, voor een drankje en een waterpijp, werd de dubieuze Duitse woordenschat nog wat uitgebreid en deed het meisje dat in het cafe werkte hopeloze pogingen om te begrijpen wat 'klaverjassen' betekend.
Even na elven vertrok onze bus richting Sabancı alwaar we ons leventje van films kijken, voetballen en mid-terms leren weer in alle rust konden oppakken.

Iyı akşamlar ve tatlı uykular....

EDIT: Ohja, ook in Turkije zijn we de verkiezingen niet vergeten. De Hollandse stemmers waren verdeeld. De schade bij D66 viel mee (aldus TimJ), GroenLinks heeft het af laten weten(aldus ondergetekende), maar gelukkig krijgen we in ieder geval een stuk linkser kabinet (aldus vrijwel iedereen). En Civan kon er niet bij dat Wilders zoveel zetels had gekregen want die man praat gewoon poep.

Vakantie deel 2: Izmir

Na een weinig opzienbarende, maar vermoeiende reis kwamen we op vrijdag 27 oktober vroeg in de ochtend aan op het gigantische busstation van Izmir. Er was ons door de busmaatschappij die we geregeld hadden dat er op het busstation kleinere bussen klaar zouden staan om ons naar het centrum. Helaas bleek dit weer iets minder geregeld te zijn dan verwacht en dus werden we in een busje van een ander maatschappij gepropt die vervolgens alles behalve naar het centrum van Izmir. Gelukkig kwamen we hier op tijd achter en dus konden we via de metro het centrum bereiken. In het centrum hebben we het eerste de beste hotel dat in de Lonely Planet stond uitgekozen en hebben daar nog wat uurtjes slaap gepakt.

'Izmir is a difficult place to fall in love with at first sight.' Dat was wat de Lonely Planet ons als eerste te vertellen had over e e n van de grootste steden van Turkije na Istanbul. Of het lag aan het gebrek aan slaap, de moeizame overstap op het busstation naar de stad zelf of iets anders. Ik kon me in eerste instantie wel vinden in deze uitleg. Een erg drukke stad met op het eerste gezicht geen historisch, architectonisch hoogstaand centrum plus het feit dat Izmir een stuk minder touristisch is ingesteld dan Istanbul, maken het inderdaad een moeilijkere plek om je gelijk thuis te voelen als nuchtere Hollandse jongen.
Gelukkig deed de slaap ons even goed en dus konden we rond een uur of twee weer een stuk frisser op onderzoek uitgaan. Terwijl ik in het dichtsbijzijnde Internetcafe mijn mail zat te checken. Werden Herbie en Kristiaan bij de plaatselijke kapper even ouderwets afgezet. Het fenomeen alleen knippen schijnen ze hier niet te kennen en dus waren de twee na een uitgebreide schoonheidsbehandeling opeens beiden ongeveer 20euro lichter, terwijl vooraf toch echt 8euro scheen te zijn afgesproken. Dat de taalbarriere in deze toch regelmatig een vervelend obstakel blijkt te zijn zouden we later ook nog aan den lijve ondervinden.

Izmir bleek gelukkig toch een aangenamere stad te zijn dan ik die ochtend nog dacht. De grote bazaar in het centrum van de stad is een stuk minder toeristisch dan die in Istanbul en het is de ideale plek om eens een goede middag te verdwalen. Omdat Herbie duidelijk gekomen was om zijn verzameling waterpijpen weer uit te breiden, werden we op een gegeven moment bij de hand genomen door een tandeloze kerel die zijn naam, hij noemde zich zelf Aladdin, weinig eer aan deed. Meneer liet ons meerdere plekken zien waar waterpijpen gekocht konden worden en uiteindelijk belandden we op de bovenste verdieping van een gebouw met, volgens Herbie, een paar erg mooie waterpijpen.

En toen braken de finest hours van Herbert Weisburgh aan. Groot liefhebber van praten en onderhandelen kon deze zijn geluk niet op toen even later de prima Engels sprekende eigenaar van de winkel kwam aanschuiven die Economie had gestudeerd en uiteraard ook een voorliefde voor onderhandelen had. En dus begon er een lang gesprek over koetjes en kalfjes, geloofsovertuigingen, achtergronden en oh ja, ook nog waterpijpen. Tussen al deze verhalen door werden er over en biedingen en aanbiedingen gedaan.
Kristiaan en ik werden er na een tijdje toch wat moe van om enkel als toeschouwers langs de zijlijn te staan en zijn toch maar weer verder gaan rondkijken op de bazaar en wat later de schitterende baai waaraan Izmir ligt. Een dikke twee uur later kreeg ik een telefoontje van Herbie dat ze op het punt stonden een akkoord te bereiken en dus spoedden wij ons weer naar de bazaar, waar bleek dat Herbie nog steeds bezig was de puntjes op de I te zetten.
Het liep al tegen achten toen we uiteindelijk de inmiddels voor de rest gesloten bazaar verlieten met vier mooie waterpijpen. Twee van deze waterpijpen zijn naar mij en Kristiaan gegaan en ik heb nu dus een schitterend exemplaar op mijn bureau staan.

'S avonds zijn we naar een buurtje iets ten noorden van het centrum gegaan waar het vol was met kleine barretjes en nachtclubs. In kleine straatjes die volzaten met Turken die naar hartelust rakı en biertjes dronken en waterpijp rookten. Helaas was de slapeloze reis toch vermoeiender gebleken dan verwacht en was niemand echt in de stemming om het laat te maken en dus gingen we rond een uur of e e n weer richting hotel.

De volgende dag besloten we in de middag om een bezoek te brengen aan het oude kasteel op de heuvel met uitzicht over de baai van Izmir. Zowel de Lonely Planet als de mensen die ons de weg wezen waarschuwden ons voor de buurt rond het kasteel. Het zou geen goede buurt voor toeristen zijn en je moest op je portemonnee letten. Nou vond ik de buurt niet echt onguur te noemen, maar duidelijk was wel dat we ons hier in een van de armere buurten van het verder vrij rijke Izmir bevonden. Kinderen met als enige engelse woordenschat: 'Hello, money'. Kleine op instorten staande huizen met op het oog veel te veel bewoners en provisorische kookplaatsen. Het contrast met de rijke wijken in het centrum van de stad was erg groot. Het uitzicht vanaf de muren van het kasteel over de wijk was schitterend en je kon mooi zien hoe de stad helemaal om de baai heen is gebouwd.
Nadat we met de bus weer teruggekeerd waren naar het lagergelegen centrum van Izmir hebben we de dag verder besteed met rondlopen, weer een hamam bezoeken en wachten tot onze bus ons naar het busstation zou brengen om ons die nacht naar Istanbul te rijden.
Eenmaal op het busstation stond ons echter een nare verrassing te wachten. Zoals eerder genoemd had de taalbarriere ons bij het kopen van het ticket nogal in de weg gezeten en we kwamen er dus om half12 's nachts achter dat onze tickets niet voor die avond maar voor de volgende avond bestemd waren. Na lang discussieren in gebrekkig Engels en Turks en uiteindelijk met het inschakelen van een hulplijn in de persoon van Nihal die ons via de telefoon in het Turks bijstond, lukte het ons om het geld voor de tickets terug te krijgen.
We wilden die avond nog terug naar Istanbul en dus moesten we last-minute nog een ticket zien te versieren bij een andere busmaatschappij. De bekende busmaatschappijen zaten allemaal al vol en dus belandden we bij een busmaatschappij die we voor het gemak maar 'Naamloos'. Naamloos deed rond een uur of twaalf nog volop aan mond-op-mond reclame door de vertrekhal te terroriseren met het schreeuwen van bestemmingen. We hadden echter weinig keus en dus kochten we voor naar later bleek een veels te hoge prijs drie tickets bij busmaatschappij Naamloos.
Naamloos nam ons toen de bus eindelijk volgeboekt was mee naar een parkeerplaats waar een halfgrote bus geparkeerd stond die ons voorspelde dat het wel eens een zware nacht ging. Vol goede moed vouwden we ons zelf toen maar in de stoelen op de achterbank, zonder enige voetenruimte en zonder mogelijkheid om achterover te verstellen. Vlak voor het vertrek was er nog enige consternatie, omdat bleek dat er e e n plek te weinig was voor alle passagiers. Maar goed, met een mannetje extra in het gangpad moest het ook wel lukken en dus konden we zodoende onze weg vervolgen.
Turks nagesynchroniseerde actie/pornofilms die vervolgens onder luid protest van passagiers met kinderen weer werden gesloten, waterflessen die door de hele bus rolden, een achterdeur die niet goed sloot waardoor we de halve reis op de tocht zaten en zelfs passagiers die vergeten werden op een benzinestation, omdat de bijrijder niet kon tellen. Alles wat een reis tot een onvergetelijke ervaring kan maken, had deze busmaatschappij ons te bieden en dus stapten we om half9 dan ook gesloopt maar voldaan uit in Istanbul.
Zwaar 'overpriced' en fysiek slopend, maar toch een memorabele ervaring die ik niet snel zal vergeten. 'Naamloos' bedankt!